BHV, ’t es nu genoeg (bijgewerkt)

In plaats van zeuren over BHV, laat ons behandelen van het echte probleem. Ik denk dat het hoog tijd is. Als dit niet gebeurt zou de groteske psychodrama dat we nu leven permanent worden.

De Belgische breuk is vooral doctrinair: voelend zijn taal van ontruiming bedreigd, eist Vlaanderen absolute taalkundige homogeniteit binnen zijn grondgebied, en het is niet onderhandelbaar. Laat ons constateren dat en stoppen de onderhandelingen over wat niet kan worden.

Vlaanderen is alleen in de wereld met deze eis [1]. Deze doctrine is het tegenovergestelde van de opvatting wij kunnen zien in de rest van Europa voor een moderne staat. Laat ons dus beperken haar in de kleinste mogelijk ruimte, namelijk de Heilige Vlaamse Grond. Met een goede afdichting rond, zodat deze ideologie, die strikt Vlaams is, het blijft. Dit impliceert dat België (dwz Brussel en Wallonië) zichzelf ervan volledig en duurzaam vrij maakt. Het moet bereid zijn te praten met zijn Noord-buurman van nabuurschap relaties, partnerschappen voor economische of technische kwesties, alles wat je wilt [2], maar geen institutionele zaken totdat een nieuwe generatie de huidige verdringt, die nog frustraties broedt van de negentiende eeuw steeds niet opgeslagen in de lade “oude verhalen”. Het is een pure Franstalige premier, (misschien te laat, maar in 1919 toch) die de direct algemeen kiesrecht instelde, die beiden volkeren emancipeerde, Vlaams zoals Waals.

Pas wanneer wij dit proces afsluiten, dat nu de point of no return bereikt, zullen de betrekkingen naar de kalmte teruggaan, en eindelijk constructief worden. Onvoltooid, het vergiftigt ons en verlamt ons.

Dit geldt met name als deze aktuele wisselvalligheden, ver buiten het geschil BHV een nieuwe consensus tussen Noord en Zuid tonen, die is te weinig discussie: de ene is nu beide partijen overeengekomen om de staatshervorming in een confederale zin, d.w.z. dat de vaardigheden nu standaard met de regio’s/gemeenschappen behoren.

Dit betekent niet het einde van onenigheid, maar is een stap vooruit. Toekomstige geschillen zullen betrekking hebben op:

1. wat zou federaal of regionaal zijn, met name (para)fiscaliteit en interpersoonlijke solidariteit,
2. aspecten van regelgeving en administratieve praktijk in Vlaanderen, die voor de Franstaligen (en de Europese gemeenschap) lijken als onaanvaardbare schendingen om de fundamentele rechten en vrijheden: zij zullen een recht van toetsing zoeken te oefenen, waartegen Vlaanderen zal vechten.
3. Brussel opnieuw en opnieuw, geïsoleerd en gewurgd door Vlaanderen en die op zoek zal zijn, gedwongen door de omstandigheden, van een echte autonomie door de afschaffing van de wetgeving ten bevoorrecht van de Vlaamse minderheid, van meer partnerschappen met gemeenten van de rand met een Franstalige meerderheid, van een dichter vennootschap met Wallonië, van meer opbrengsten door een hervormde fiscale regeling (belasting van de lonen waar zij betaald worden), enz. Vlaanderen zal beletten dat door alle middelen.

Version française